Gizlenen Yorgunluklar, Ruhsal Yükler

“Yorgun olduğumu söylemedim ama sustuğum her an, ruhum daha da ağırlaşıyordu.

Bazen susmak bir yorgunluk şeklidir. Kimse anlamaz. Çünkü dışarıdan güçlü görünürsün. Gülersin, konuşursun, yazarsın. Ama içinden geçip giden şeyler, üşütür, titrersin. Issız sokaklarda yalnız yürüyorsun, kimse bilmiyor. Güçlü durmak uğruna tek başına atlatmaya çalışıyorsun kalbini sıkıştıran duyguları.

Belki de bu yüzden en çok kendimizi özlüyoruz. Hafif olduğumuz hâlimizi.

Ben zaman zaman kendimi bir kabuğun içinde hissediyorum. Görünmeyen bir yük var omuzlarımda. Geçmişten, sorumluluklardan, beklentilerden, hayal kırıklıklarından. Biraz da kendimden. Çünkü kendime bazen fazla yüklendim.

Üniversiteyi uzatırken kendimi suçladım mesela. Halbuki hayatta kalmaya çalışıyordum. Şimdi dönüp bakınca, o dönemki ben'e sarılmak istiyorum. “Aferin sana” demek istiyorum. Ayağa kalkmayı başardın, hem de kendi başına.

Ruhsal yorgunluk fiziksel gibi değil. Dinlenmekle geçmiyor. Bir insanın sana “ben buradayım” demesiyle hafifleyebiliyor bazen. Sen anlatmadan ise birinin sana gelmesi çok zor.

Ben bazen konuşmuyorum, çünkü anlatmak zor geliyor. Bazen de çok yazıyorum çünkü içimde susturamadığım kusmam gereken hislerim var. Bir alev topu; yazdıkça sönüyor, külleniyor. Külleri savrulurken içim soğumaya başlıyor yavaş yavaş. Her bir kelimede her bir satırda daha çok. Yazmak benim için bir ağlamak şekli gibi. İçimi boşaltmazsam taşacağımı hissediyorum.

İnsan güçlü olmak zorunda değil. Her zaman üretmek, her zaman başarmak zorunda da değil. Bazen sadece durmak istiyor. Sessiz kalmak. Yoruldum diyebilmek. Bunu dedikten sonra bile suçluluk duymamak. İşte en çok bunu öğrenmeye çalışıyorum: Durmanın da bir hakkım olduğunu.

Bu yazıyı okuyan kim varsa… Belki sen de uzun süredir yorgunsun. Belki kimseye söyleyemedin. Ama ben buradayım ve biliyorum. Hepimiz zaman zaman o görünmeyen yüklerle baş etmeye çalışıyoruz. Ve bazen tek ihtiyacımız olan şey, “yalnız değilsin” cümlesi.

Yalnız değilsin.