İnsan gibi Yaşamak

Anne rahmine düştüğümüz andan itibaren yaşama hakkımız başlar. Ve daha sonrasında bu haklar çoğalarak devam eder. İlk ve en temelinde olan yaşama hakkımız ise en çok sınandığımız hakkımızdır herhalde, hele de bir kadınsak.

Televizyonda, sosyal medyada bir dokunuşla geçtiğimiz o haberler, görünce kafamızı çevirdiğimiz o yazlar içinde tradejiyi, vahşeti ve en önemlisi de kaybolan bir canı barındırıyor. Ne yazık ki bu dünyada her gün sanki magazin haberi gibi birilerinin dövüldüğüne, birilerinin öldürüldüğüne, birilerinin katlediğine şahit oluyoruz. Öyle ki kimi zaman dayanamıyoruz bakmaya bile. Televizyonda haber açmak, sosyal medyada görmek bile içimizi sıkıyor. Bizler bakmaya bile tahammül edemezken birileri bu vahşeti her gün yaşıyor. Yaşatanlar ise iyi hal indirimi, çocuk olma gerekçesi gibi birçok bahaneden faydalanabiliyor. Oysa ki hangi çocuk birini katletmeyi düşünebilir ki? Hangi bahane bir insanı katletmeye sebebiyet verebilir? Bir vahşeti yaşatmak, bir insana kıymak bu kadar basit midir onların gözünde?

Bir zamanlar merhametiyle anılan bu toplum içinde ne çok pisliği taşıyor aslında. Öyle ki ters baktı diye insan dövüp öldürülebiliyor, biri birini terk etti diye dövüp öldürülebiliyor. Bunların bile ötesinde sadece soktakta yürürken bile bulabiliyor sizi caniler. O eskiden sorulan "Onu neden giymiş, o saatte ne işi varmış orada?" sorularını yıllarca kaldırmaya çalıştık da bizim yapamadığımızı o caniler yaptı işte. Çünkü artık ne giydiğinin, hangi saatte olduğunun da bir önemli kalmadı vahşetin seni bulması için. Manyağın biri gündüz vakti bulabiliyor sizi, hem de hiçbir sebep yokken.

İnsan merak ediyor ama kim yetiştiriyor bu canileri? Bir gram insanlık yok mu hakikaten içlerinde? Nerede yaşatılmış bugüne kadar? Hiç mi güzel şey yok etraflarında? Hiç mi inanç yok, hiç mi vicdan yok kalplerinde? Kimse mi dokunmadı hayatlarına? Annesi, babası, öğretmeni, bir sevdiği... Kimse mi öğretmedi sevmeyi, sevilmeyi, saygı duymayı, insan olmayı?

Dilerim ki bu caniler toplumdan bir an önce atılır, dilerim ki güzel yürekli insanlar denk gelir hep birbirlerine, dilerim ki hiçbir suç cezasız kalmaz. Ve dilerim ki bundan sonra yetiştirilen her çocuğun içine ilk olarak "insan olmayı" eker her ebeveyn.

Ve en önemlisi de dileriz ki hiçbir kadın, hiçbir çocuk, hiçbir insan, hiçbir hayvan, hiçbir canlı bir daha bu vahşeti yaşamak zorunda kalmaz.