Kısa Hayatlar, Büyük İzler: 27’ler Kulübü

Jimi Hendrix (d. 1942 – ö. 18 Eylül 1970)

Jimi, gitarın tellerine yüklediği her nota ile sanki kendi ruhundaki yangını dışarıya fısıldıyordu. Sahnedeki coşkusunun ardında, hep bir çaresizlik vardı. Çocukluğunun gölgesinde büyüyen Jimi, varoluşunu kabullenemeyen bir asi ruhtu. Her virtüözlüğünde, hayatının ağırlığını biraz daha sırtına yüklüyordu. 27 yaşında, sessiz bir odada, aşırı dozda uyku ilacı ile ölüme teslim oldu. O gece, dünya biraz daha karardı. Çünkü o, elektriğin kıvılcımında eriyip giden bir yıldızdı.

Janis Joplin (d. 1943 – ö. 4 Ekim 1970)

Janis’in sesi, kırılmış bir aynadan yankılanan acı gibiydi. Sahneye çıktığında özgürlükle doluydu; ama içinde kopan fırtınalar susturulamazdı. Alkol ve uyuşturucu, ona geçici bir kaçış sundu, ama o kaçışın sonunda hep yalnızlık vardı. 27’sinde, aşırı doz eroinle bedenini terk etti. Arkasında, hırpalanmış bir ruh ve yitik hayaller bıraktı. Janis, sahnenin vahşi çocuğu, gerçek hayatta ise kırılgan ve çaresiz bir kadın olarak sessizce yandı.

Jim Morrison (d. 1943 – ö. 3 Temmuz 1971)

Jim, kendi gölgesiyle savaşıyordu. Kelimelerle yarattığı o büyülü dünyada kaybolmuş, hayatının gerçeklerini kabul etmekten kaçan biriydi. Alkolün ve karanlık düşüncelerin labirentinde gezinirken, Paris’in sisli sokaklarında hayatı son kez soludu. 27 yaşında, bilinmeyen bir ölümle sessizce gitti. Arkasında bıraktığı şiirler ve şarkılar, yaşamın acımasızlığını ve insan ruhunun karanlığını fısıldar hâlâ.

Kurt Cobain (d. 1967 – ö. 5 Nisan 1994)

Kurt, iç dünyasında fırtınalar koparan bir gençti. Şöhretin parlak ışıkları altında ezilen, depresyonun ve bağımlılıkların pençesinde kıvranan bir ruh... Müzikteki dehası, içindeki boşluğu doldurmaya yetmedi. 27 yaşında, soğuk bir sabah kendini hayattan çekti. Geriye, gençliğin sancılarını, hayal kırıklıklarını ve umutsuzluğunu dile getiren şarkılar bıraktı. Kurt, çaresizlikle yazılmış bir ağıttı adeta.

Amy Winehouse (d. 1983 – ö. 23 Temmuz 2011)

Amy, hayatının her anını duyduğu acıyla yaşadı. Kendi içindeki fırtınalarla mücadele ederken, sahnede parlayan ama özel hayatında çöken bir yıldızdı. Alkol ve bağımlılık, onu kendinden uzaklaştırdı, ama sesi hâlâ içimizi dağlıyor. 27 yaşında, yalnız ve kırılmış bir kalple hayata veda etti. Amy, güzelliği ve acısı arasında sıkışmış bir melodi gibi çaldı durdu.

Brian Jones (d. 1942 – ö. 3 Temmuz 1969)

Brian, Rolling Stones’un renkli ve yaratıcı beyni, aynı zamanda en karanlık yanıydı. Grup içindeki çatışmalar ve kendi içindeki çöküş onu derin bir yalnızlığa itti. Müziğiyle dünyayı sarsarken, kendi hayatının notalarını tutturamıyordu. 27 yaşında, serin bir havuzun içinde sessizce boğuldu. O, suda kaybolan o son melodi gibi, aniden ve sessizce gitti.

Robert Johnson (d. 1911 – ö. 16 Ağustos 1938)

Robert’un hikayesi, efsanelerle örülüdür; gitarıyla şeytanla pazarlık yaptığı söylenir. Yaşamı hep bir gizemle çevriliydi. Karanlık gecelerde, bluesun derin acılarını tellerine yükledi. 27 yaşında, belirsiz bir şekilde hayatını kaybetti. Onun müziği, hayal kırıklığı, acı ve umutsuzlukla örülü bir çığlık gibiydi. Robert, karanlığın içinde parlayan bir ışık, ama aynı zamanda kaybolmuş bir ruhtu.

Ron "Pigpen" McKernan (d. 1945 – ö. 8 Mart 1973)

Ron, Grateful Dead’in yıpranmış sesi, müziğin içinde eriyen bir adamdı. Alkol ve hastalık onun bedenini, hayatını çökertti. 27 yaşında, karaciğer hastalığına yenik düştü. Sahnedeki coşkusunun ardında bitmek bilmeyen bir yorgunluk ve melankoli vardı. Ron, ışığın arkasındaki gölgeydi; müziği onun çaresizliğinin yankısı oldu.

Bu isimler, genç yaşta ölerek sadece bedenlerini kaybetmediler; hayallerini, umutlarını, acılarını da ardında bıraktılar. Onların hikayeleri, yaralı ruhların, zamanın acımasızlığının ve yaratıcılığın kırılganlığının unutulmaz portresi... 27 yaş, bir efsaneye dönüşürken, ardında kalan herkes için derin bir yas ve melankoli bırakıyor.